Uit een bol haalt de bloem voedsel in de winter.
Als het lente wordt komt hij boven de grond uit.
Eerst de steel, dan de blaadjes en dan de kroonbladeren.
En dan is de bloem af. En zijn buurvrouw is ook al af. Dan ziet hij de stamper.
Hij heeft zelf stuifmeel.
Dan besluit hij zijn buurvrouw als kado een beetje stuifmeel te geven.
Dan stuurt hij het pakketje op.
De volgende morgen heeft zijn buurvrouw vruchtjes gekregen.
En ze smaken heerlijk?
Het was een donkere en regenachtige avond in December. Buiten klapperde de vlaggenmast in de wind.
‘Laten we gewoon gezellig doen,’ zei Stephanie. Dat was haar idee van hemel op aarde. Ik snakte naar wat frisse lucht. De hele dag tussen die gadgetfreaks was me teveel.
Ze keek vriendelijk. Dat doen vrouwen. Ze vroeg me: ‘Schrijf eens iets moois.’ Ik dacht, ieder mens is anders. Omarm ze. Hou van je vijand. En ik schreef: ‘Water klatert in mijn glas. Mij krijg je niet kapot.’
Stephanie schamperde: ‘Wazige shit. Wie ben jij eigenlijk?’ Ik zei: ‘Waar komt inspiratie vandaan? Niet van een schermpje.’ Ik dacht bij mezelf: ‘Hoe diep moet het gaan? Wat is het eindpunt? De ziel, de liefde. De kikker in de pan. Hoeveel ellende is nodig?’
Ik zei het. ‘Time to say goodbye. You are the one I love. But I cannot stay forever, Stephanie. I need fresh air.’ Haar antwoord was kort: ‘Een man emigreert naar Suriname. Komt na een week weer terug.’ Dat was misschien precies waarom ze me wou straffen. Vluchten heeft geen zin. Ik heb haar na die avond nooit meer gezien.
Het was al die tijd al in mijn gedachten
Een traan kriebelt op mijn wang
Zo bereikbaar nu
Zat ik steeds op het verkeerde pad?
Ik heb er niets van begrepen
Ook jij staat nu naast me
Ik schreeuw het uit van geluk
Scheur mijn kleren aan flarden
De regen stroomt in stralen op me neer
Was alles tot hier voor niets? Nee.
Een rauwe horizon, een leeg gevoel
Heb ik de moed om opnieuw te beginnen?
One mind,
one soul,
One heart.
one goal.
One Earth,
one sky.
One chance,
one try.
One life,
one love,
One God.
One day?
Ik wou
dat ik spijt had
Dat ik iets gedaan had
wat niet door de beugel kon
Ik wou dat ik uit mijn dak gegaan was
Knalbezopen en knettergek
Door het lint
Alle remmen los
In plaats daarvan
ging ik weer beheerst naar huis
Niets aan het handje
Business as usual
Maar van binnen nog steeds
dat knagende gevoel
Dat mannetje dat in zijn glazen kooi
op de wanden beukt
Hier en nu
zijn we samen
bij elkaar
Twee kloppende harten
en de wereld
die versimpelt zich tot ons
En alles is compleet
De zon breekt door
Zuiverder dan ooit
Ik lijk te dromen en tegelijk
is alles werkelijkheid
Vier seizoenen razen door m’n lijf
Heb jij dat ook?
’t Gevoel alsof
het hier opnieuw begint?
