er is geen tijd meer
het leven flakkert zachter dan voorheen
op aarde kan ik jou niet langer helpen
speel jij de piano nog een laatste keer
want ik hou zo van de muziek
wat hebben we een mooie tijd gehad
maar nu is dat voorbij
als jij straks in de trein stapt
hoor je dan nog mijn woorden
en zie je dan het spoor
naar waar de zon blijft schijnen
Mooi gedicht, in zijn eenvoud, en de hoop en verlangen aan einde maakt het rond. Het zou een lied kunnen zijn, gezongen en gespeeld door een bart met een lier.